Afscheid nemen van je ouders doe je steeds een beetje.
Wanneer je bijvoorbeeld merkt dat het lopen slechter gaat, het geheugen gaten vertoont of gewoon omdat je ze ouder ziet worden.
Je weet dat het ergens gaat gebeuren, ziet tekens dat ze ouder worden en staat er vooral niet te lang bij stil.
Want die gedachte is ondraaglijk.
Vrouwen die niet vanzelf zwanger worden, nemen (onbewust) elke maand afscheid van de mogelijkheid dat het gaat lukken. Elke maand komt deze gedachte voorbij , om het vervolgens snel weg te drukken. Want de gedachte is ondraaglijk.
Het rouwen om je ouders is definitief, waarbij het rouwen om je kinderwens nog hoop in zich heeft. Er is immers nog hoop, misschien lukt het wel met een medische behandeling of gebeurd er een wonder.
Die hoop zorgt er ook voor dat je niet te lang stilstaat bij het verdriet, je moet immers door en zet de schouders er weer onder. Je houdt op deze manier een vorm van controle of je vermijdt de pijn die bij rouw hoort.
Zo stapelt verdriet zich op en draag je het met je mee. Maanden en soms jarenlang.
Het zorgt ervoor dat je uiteindelijk niet geniet als je toch zwanger bent of je kind wordt geboren. Je merkt het aan jezelf bijvoorbeeld door lichamelijke klachten, een kort lontje of je niet meer geniet zoals je normaal gesproken deed.
Of je blijft uiteindelijk kinderloos, waardoor je meestal meer last hebt van bovenstaande klachten mede omdat je er niets voor in de plaats hebt gekregen.
In welke fase je ook zit, ik kan je helpen.
Mijn coaching geeft jouw ruimte om te leren omgaan met je verdriet, veerkracht te ontwikkelen om te leren omgaan met moeilijke momenten en mogelijkheden te zien voor nu en in de toekomst.
