Hij heeft een (nog)onvervulde kinderwens en vertelt:
“Eigenlijk gaat het best goed met me. Natuurlijk ben ik verdrietig dat ik nog geen vader ben, maar kan daar best goed mee omgaan.Behalve op die onverwachte momenten. Wanneer ik tijdens het autorijden op de radio hoor dat iemand vader is geworden. Als ik aan het wandelen ben en opeens een bord in de tuin zie staan dat er een baby geboren is. Als een collega, die altijd heeft gezegd geen kinderen te willen, opeens vertelt dat zijn vrouw zwanger is.
Heb je daar een tip voor ? Want daar heb ik soms dagen last van”.
Ik knik.
“Hoe reageer je nu op deze momenten ?” vraag ik.
“Ik doe niets. Soms zucht ik. Of zet ik mijn tanden op elkaar. Ik denk dat niemand dit in de gaten heeft”.
“Herken je dit ook uit andere heftige situaties ? Reageer je dan hetzelfde ?” vraag ik.
Hij denk even na en knikt: “Toen mijn vader overleed, dachten mijn zussen dat het niets met me deed. Omdat ik niets liet zien”.
Ik vertel hem het verhaal van de overlevingsstrategieën. Als er iets heftigs gebeurd, kun je verschillend reageren. Zoals vechten, vluchten, bevriezen of verstarren.
De één is niet beter dan de ander en het is een gezonde reactie op iets onverwachts en heftigs. Maar soms helpt het je niet langer en is het tijd om te onderzoeken wat beter bij je past.
“Wat zou je kunnen helpen ?” vraag ik.
“Geen idee” zegt hij. “Misschien moet ik de volgende keer in de auto gaan schreeuwen of hard gaan rennen als ik een bord in de tuin zie staan”.
“Ga maar eens oefenen en ervaren wat bij je past” zeg ik.
Op de volgende afspraak vertelt hij:
“Ik ga rennen als ik een bord in de tuin zie staan en zing in de auto mee met mijn oude cd-tjes. Misschien wel gek, maar ik heb veel meer plezier. Moet echt lachen om mezelf.
Daarmee is mijn verdriet niet weg, maar heb ik wel meer handvatten om ermee om te gaan “.
