Ze wordt ziek.
Reuma. Een ziekte die niet meer overgaat en die grillig verloopt.
Soms heeft ze er veel last van en soms lijkt het zelfs te zijn verdwenen.
Ze is vastberaden. Leest zich suf over het onderwerp, zit in lotgenotengroepen, heeft de beste arts in Antwerpen en volgt een dieet wat haar ondersteund.
"Ik wil nu nog de ijsbaden eraan toevoegen. Het schijnt enorm te helpen".
Ze klopt bij mij aan voor loopbaancoaching. Want ze werkt inmiddels weer 75 %, maar die laatste 25% lijkt maar niet te lukken. Haar lijf stribbelt tegen en zelfs haar schouders kunnen zich er niet meer onder zetten.
"Wat een heftig verhaal om zo jong al reuma te krijgen.
Hoe is dat voor je ? " vraag ik.
Ze slikt. Kijkt van me weg en tuurt naar buiten.
Langzaam rolt er een traan over haar wang.
Opeens gaat ze rechtop zitten en zegt boos:
"Ik wil het graag hebben over wat me verder kan helpen. Huilen helpt echt niet".
Ze houdt het droog op de eerste afspraak.
Op de afspraken daarna niet meer.
Alle emoties tuimelen over haar heen als een woeste rivier.
We maken er ruimte voor.
Als de emoties wat gezakt zijn, kijken we opnieuw naar haar vraag om weer volledig aan het werk te gaan. Ze komt tot de ontdekking dat ze graag weer terug wil naar haar oude leven, maar dat dit niet meer kan. Ze heeft reuma en is veranderd.
In het loopbaantraject gaan we op zoek naar haar kwaliteiten en drijfveren en er ontstaat een nieuw verlangen naar een andere baan. In een andere sector.
Na een aantal sollicitatiebrieven wordt ze uitgenodigd voor een gesprek.
Ze is zenuwachtiger dan ooit en voelt zich wankel om als 'reumapatiënt' een sollicitatiegesprek te voeren. Ik kijk samen met haar wat hierin kan helpen.
Tot haar eigen verbazing wordt ze aangenomen. Ze is blij en bang.
Want reuma blijft ze houden en wellicht gaat die weer roet in het eten gooien.
Met een baan van 24 uur kan ze het misschien net opvangen.
