Zo rond mijn dertigste viel het mij steeds meer op. Ik praatte minder in gezelschap, maar was vooral aan het luisteren. In eerste instantie om het allemaal in mijn oren te knopen, te onthouden voor later….als er kinderen zouden zijn.
Ik luisterde naar de verhalen over de gebroken nachten, de overvolle wasmanden en de verbazing over hun partners over zijn/haar rol in het ouderschap.
Toen kwamen de eerste pasjes, de eerste woordjes en hoe fijn het was als ze heerlijk lag te slapen.
Ik hoorde hoe heftig het was, dat het niet allemaal vanzelf ging, dat ze soms twijfelde aan hun partner. Maar bovenal hoorde ik -tussen alle woorden door- hoe trots ze waren.
Op hun kind, op hun samen en dat ze het maar mooi deden. Ouders zijn.
Inmiddels knoopte ik het niet allemaal meer in mijn oren. Het was al later en kinderen bleken er bij mij niet te komen. In de wereld van ouderschap & kinderen deed ik niet langer mee.
Ik luisterde naar de eerste schooldag, de creatieve traktaties, en het rare vriendinnetje. Het ging over schoolrapporten, musicals en overgaan. De schoolkeuzes, de pretpakketten, het eerste vriendje en het grote examen.
Ik hoorde de verhalen over de vakantiebaantjes, nieuwe liefdes, het studentenleven, uit huis gaan en de wereldreis die ze misschien ging maken.
Dit jaar hoorde ik voor het eerst over het lege nestsyndroom, de stilte in huis, opeens zeeën van tijd hebben en het nadenken over misschien een studie of iets zoiets.
Opeens hoor ik mijzelf praten.
Dit herken ik. Sterker nog, hier heb ik heel veel ervaring in.
Ik praat weer mee .
