Tot haar 35ste had ze een prima leven.
Leuke studie, mooie baan, fijne vriend en het eerste koophuis in een nieuwbouwwijk.
Een vol leven met mooie reizen en een leuke vriendengroep.
Het veranderde compleet toen het niet lukte om zwanger te worden.
Haar baan hield ze amper vol, de relatie met haar vriend stond onder druk en dat koophuis bleek in een buurt te staan met jonge stellen en baby’s.
Ze haalde geen plezier meer uit haar reizen en vond geen aansluiting meer in de vriendengroep die inmiddels allemaal ouders waren.
Nuis ze 45 jaar en zit ze tegenover mij. De kinderen zijn er niet gekomen.
Ze is moe gestreden en heeft geen idee meer hoe ze haar leven vorm moet geven.
In het coachtraject gaat ze meer rust nemen om bij te komen van alles wat haar is overkomen. Daarnaast gaat ze op zoek naar haar plezier en wat haar energie geeft.
Het klinkt zo makkelijk, maar dat is het niet.
“Ik heb mezelf verlaten” zegt ze in een coachsessie en ze schrikt zelf van haar woorden.
Toch is het de spijker op de kop en kan ze vanuit dit inzicht weer verder.
Door de verschillende oefeningen in het coachtraject weet ze steeds meer wat bij haar past.
Ze blijft in haar baan, omdat dit prima past bij haar kwaliteiten en drijfveren.
Haar relatie heeft achterstallig onderhoud én het vertrouwen dat ze het samen redden.
Ze heeft afscheid genomen van haar vriendengroep en heeft met één vrouw nog goed contact. Vanuit haar behoefte aan gelijkgestemden heeft ze nieuwe vrienden gemaakt. Vrienden die net als zij ongewenst kinderloos zijn.
In het laatste coachgesprek zegt ze: “Ik ben er nog niet helemaal. De vrouw die ik wil zijn.
Maar het fundament is gelegd. De coaching heeft mij geholpen om tijd te nemen voor mijn verdriet en te onderzoeken wie ik nu ben en wat daarbij past. Ik heb mezelf weer terug gevonden”.
