Ze wil graag zwanger worden, al 10 jaar lang.
Na allerlei behandelingen die niet werkten, zit ze nu tegenover mij.
Moe en verdrietig.
"Ik hoor in mijn omgeving dat ik er meer ontspannen in moet staan.
Kun jij daar voor zorgen ? "
Ik kijk haar aan.
" Wat zou er gebeuren als je meer ontspannen bent ? " vraag ik.
" Dan word ik hopelijk wel zwanger" zegt ze zacht.
Ik herken haar zoektocht en alle goede adviezen uit haar omgeving. Wat ik vooral hoor, is dat ze hard werkt. Ze slokt alle adviezen op en probeert ze uit om maar zwanger te worden. En daarin is kwijt geraakt, wat goed is voor haarzelf.
Dus dat is wat we gaan doen. We kijken in het coachtraject wat prettig voor haar is, hoe ze het vol kan houden, wat haar plezier geeft en ontspanning. Voor haar eigen leven.
We kijken ook naar een leven zonder kinderen. Op welke manier zou haar leven dan toch gelukkig kunnen zijn ?
In het laatste gesprek zegt ze: " Jou is overkomen wat ik het ergste vrees, want jij hebt geen kinderen gekregen al was je verlangen nog zo groot.
En tegelijkertijd zie ik hoe jij nu leeft. Dat je ook gelukkig kan worden zonder kinderen.
Je bent mijn ergste nachtmerrie en grootste troost ".
